ខេត្តស្វាយរៀង ៖ ត្រឹមថ្ងៃ១៥ សីហា នេះ មានរយៈពេល៥ថ្ងៃហើយដែលយុវជនជំទង់ជាក្មេងកំព្រាម្នាក់ត្រូវ បានឃុំខ្លួនក្នុងពន្ធនាគារពីបទលួចកង់ ។ កោះសន្តិភាពមិនមានចេតនាលើកទឹកចិត្ត ហើយឱ្យមានដៃមានជើងធ្វើចោរនោះទេ តែជាការពិតជីវិតដែលខ្វះការអប់រំ។ លុះដឹងក្តីឡើងទាល់តែបញ្ចេញកម្លាំងកាយទើបបានបាយហូប ហើយការដើរទៅមកពីភូមិដល់ក្រុងស្វាយរៀងរាល់ថ្ងៃ មានចម្ងាយប្រមាណជាង១០គីឡូម៉ែត្រ ជាជីវិតស៊ូណាស់។ ចង់បានកង់ជិះតែគ្មានវាសនា ទើបដាច់ចិត្តធ្វើចោរលួចកង់ ទីបំផុតការគិតខុសមួយគ្រាបានក្លាយជាអ្នកទោសគួរឱ្យត្រាប្រណី បំផុត ។
បញ្ហាជីវិតដែលបែកធ្លាយក្រោយពេលកើតរឿងលួច កង់នេះ ពិតជាគួរឱ្យអាណោចអាធ័មពេកណាស់សម្រាប់ជីវិតមនុស្សគ្រប់រូប ។ យើងគ្រប់គ្នាពិតជាអាចវាស់បានក្នុងស្ថានភាពជីវិត គឺច្បាស់ជាដឹងថា មានលក្ខខណ្ឌប្រសើរជាងជីវិតក្មេងកំព្រាវ័យជំទង់នេះ ។ ការជាប់ឃុំក្នុងពន្ធនាគាររបស់ក្មេងកំព្រាវ័យជំទង់ធ្វើឱ្យ ជីតាវ័យចំណាស់ពិការជើង និងប្អូនតូចៗ២នាក់ទៀតដែលរស់នៅក្រោមដើមឫស្សីជួបការលំបាកហួស និស្ស័យ ព្រោះការរស់បានអាស្រ័យលើចៅជំទង់ដែលពេលនេះក្លាយទៅជាអ្នកទោស ទៅហើយនោះ ។
កាលពីថ្ងៃទី១៣ សីហា លោកតា ម៉ៅ វង្ស អាយុ៦១ឆ្នាំ ជាជនពិការស្វិតជើងទាំងពីរនៅភូមិឫស្សីព្រៃ ឃុំចម្លង ស្រុកស្វាយជ្រំ បានអំពាវនាវសុំឱ្យសាលាដំបុងខេត្តមេត្តាប្រណីដោះលែងចៅប្រុស របស់គាត់ឈ្មោះវង្ស កាណេត អាយុ១៧ឆ្នាំ ដែលជាប់ចោទពីបទលួចកង់គេ ហើយត្រូវតុលាការឃុំខ្លួនបណ្តោះអាសន្ននៅពន្ធនាគារកាលពីថ្ងៃ ទី១២ សីហា ឆ្នាំ ២០១១ ឱ្យមានសេរីភាពវិញផង បើពុំនោះទេ រូបគាត់ និងចៅតូចៗ២នាក់ទៀត ពិតជាដាច់ពោះស្លាប់មិនខាន ពីព្រោះចៅវង្ស កាណេត ជាអ្នករកស៊ីចិញ្ចឹម ។
លោកតា ម៉ៅ វង្ស បាននិយាយប្រាប់កោះសន្តិភាពទាំងទឹកភ្នែក និងអួលដើម.កថា គ្រួសាររបស់គាត់មានកម្មពៀរអាក្រក់ណាស់ដែលពីដើមឡើយ រូបគាត់មានកាយសម្បទាល្អធម្មតាទេ តែបានធ្លាក់ខ្លួនពិការស្វិតជើងទាំងពីរដោយសារជំងឺនៅឆ្នាំ ១៩៨០។ ឯប្រពន្ធគាត់បានស្លាប់នៅឆ្នាំ១៩៩៤ និងបានរស់នៅជាមួយកូនស្រីម្នាក់ឈ្មោះម៉ៅ ប៉ុង ។ កូនស្រីគាត់មានប្តីឈ្មោះគល់ វណ្ណី ជាមនុស្សប្រមឹកស្រាតែងប្រើអំពើហិង្សាទៅលើប្រពន្ធកូន។ ចំណែករូបគាត់ដូចមនុស្សស្លាប់ទាំងរស់ ព្រោះខ្លួនពិការមិនអាចធ្វើអ្វីជួយកូនស្រី និងចៅៗបាន ។ លុះដល់ឆ្នាំ២០០២ ពេលកូនស្រីគាត់ឈ្មោះម៉ៅ ប៉ុង សម្រាលកូនបាន៤ខែ ក៏ត្រូវប្តីកំណាចដែលមានប្រពន្ធចុងវាយធ្វើបាបច្រានឱ្យដួលរួច បើកម៉ូតូកិនពីលើរហូតសន្លប់បាត់ស្មារតី។ តាំងពីពេលនោះមកកូនស្រីគាត់មានជំងឺទាស់រីងរៃ រូបគាត់ក៏បានលក់ដីស្រែដែលមានទាំងប៉ុន្មានព្យាបាលកូនស្រី និងទិញទឹកដោះគោឱ្យចៅតូចអាយុ៤ខែបៅ និងគ្រប់គ្រងចៅតូចៗ៣នាក់យ៉ាងវេទនា ព្រោះរូបគាត់មិនអាចដើរបាន គឺបានត្រឹមកិលនឹងគូទបន្តិចៗក្នុងផ្ទះ។ ក្រោយពេលលក់ស្រែអស់ហើយជីវភាពក៏កាន់តែធ្លាក់ដុនដាប។ រស់នៅស្រុកស្រែគ្មានស្រែធ្វើ ហើយកូនប្រសាកំណាចបានចុះចោលផ្ទះទៅមានប្រពន្ធចុងនៅឯខេត្តកំពង់ ធំបាត់ទៅ។ ចំណែកកូនស្រីគាត់ឈឺចិត្តផង មានជំងឺរាំរ៉ៃផង ក៏ក្អួតឈាមស្លាប់នៅឆ្នាំ២០០៣ ចោលកូនតូចៗ៣នាក់នេះ។
ទាក់ទិននឹងកូនប្រសាកំណាចគាត់និយាយថា គាត់បានឮថាបងប្អូនខាងប្រពន្ធចុងដែលទ្រាំនឹងអំពើឃោរឃៅមិនបាន ក៏កាប់សម្លាប់ចោលនៅអំឡុងឆ្នាំ២០០២ ក្រោយពីចុះចោលផ្ទះបាន៣ខែ ។ ដោយជីវភាពក្រីក្រពេកពុំមានមុខរបរចិញ្ចឹមជីវិត រូបគាត់ក៏ដាច់ចិត្តយកដីភូមិ និងផ្ទះទៅបញ្ចាំយកលុយធ្វើបុណ្យឱ្យកូនស្រីផង និងផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពផង ។ ជាមួយនេះដើម្បីឱ្យចៅៗបានទៅរៀនរូបគាត់ក៏មករកស៊ីប៉ះកង់ នៅតាមថ្នល់បានប្រាក់បន្តិចបន្តួចរហូតចៅប្រុសបងរៀនចប់ថ្នាក់ ទី៦ ទើបត្រូវគេកាត់យកដីភូមិអស់ទៅ។ ពេលនោះចៅប្រុសបងឈ្មោះកាណេត មានអាយុ១៥ឆ្នាំ និងត្រូវចូលរៀនថ្នាក់ទី៧ តែដោយជីវភាពក្រីក្រ ឯរូបគាត់កាន់តែជរា ចៅវង្ស កាណេត ក៏បានសុំឈប់រៀន ដើម្បីទៅរកស៊ីដោយទុកឱ្យប្អូនប្រុស២នាក់បានរៀនសូត្រ គឺប្អូនទី១-ឈ្មោះវង្ស វណ្ណាត អាយុ១៣ឆ្នាំ រៀនថ្នាក់ទី៣ នៅសាលាបឋមសិក្សាប្ញស្សីព្រៃ និងប្អូនទី២ ឈ្មោះវង្ស ឃុន អាយុ៨ឆ្នាំ រៀនថ្នាក់ទី១ ។
លោកតាបន្តទៀតថា ចៅវង្ស កាណេត អាយុពី១៥ឆ្នាំមក ត្រូវធ្វើជាឪពុកផង និងធ្វើជាម្តាយផងក្នុងការរកស៊ីចិញ្ចឹមប្អូនៗ និងជីតា ដោយព្រឹកឡើង ដើរពីភូមិប្ញស្សីព្រៃមកក្រុងស្វាយរៀងចម្ងាយជាង១០គីឡូម៉ែត្រ សីុឈ្មួលលីសែងល្ងាចឡើងដើរត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ទិញអង្ករទិញម្ហូបយកទៅផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ ។ វង្ស កាណេត ធ្វើជាកម្មករលីសែងតាំងពីអាយុ១៥ឆ្នាំ រហូតមកដល់ឆ្នាំនេះអាយុ១៧ឆ្នាំហើយ។ គាត់និយាយដោយហួសចិត្តថា ដោយសារពិបាកក្នុងការធ្វើដំណើរឆ្ងាយនេះហើយ ទើបចៅគាត់ដាច់ចិត្តលួចកង់គេ ដើម្បីជិះមកធ្វើការ ហើយបើច្បាប់ដាក់គុកចៅរបស់គាត់ គឺដូចជាសម្លាប់រូបគាត់ និងចៅៗតូចទាំងពីរនាក់អីុចឹងដែរ។ ទើបរូបគាត់សូមអំពាវនាវដល់សម្តេចតេជោ ហ៊ុន សែន សូមមេត្តាជួយអន្តរាគមន៍ដោះលែងចៅប្រុសរបស់គាត វង្ស កាណេតឱ្យមានសេរីភាពផង ដើម្បីបានមករកស៊ីចិញ្ចឹមប្អូនៗឱ្យមានជីវិត និងសិក្សារៀនសូត្របន្តទៀត។
ចំណែកអ្នកភូមិរស់នៅជិតខាងក៏បានអំពាវនាវ ដែរ សូមឱ្យតុលាការមេត្តាដោះលែងទៅ ព្រោះវង្ស កាណេត ជាមនុស្សស្លូតបូតមិនមែនចិត្តជាចោរ ឬក្មេងទំនើងនោះទេ តែកម្មលោកិយបានដាក់ទោសដល់រូបគេឱ្យរស់នៅវេទនាណាស់ សូម្បីតែផ្ទះក៏គ្មានស្នាក់នៅ រស់នៅក្រោមគុម្ពប្ញស្សីកែងផ្លូវសំយ៉ាបផ្ទះគេអែបផ្លូវជាមួយ ប្អូនតូចៗ និងជីតាពិការជើង។ ពេលភ្លៀងអង្គុយឱបក្បាលជង្គង់រងាញ័រ ញាក់គ្មានមុង ភួយ ដណ្តប់ទេ។ ពេលថ្ងៃធ្វើកម្មករលីសែង តាំងពីកុមារភាព។ ពេលហូបខ្វះព្រឹកខ្វះល្ងាច មិនដែលស្គាល់ឆ្ងាញ់ ដែលកម្មប៉ុណ្ណោះអាចថាធ្ងន់ធ្ងរសម្រាប់រូបគេទៅហើយ ។ សង្ឃឹមថា តុលាការក៏មានបេះដូងដែរ។
ជីតាពិការជើងសុខចិត្តរស់នៅតាមចិញ្ចើមផ្លូវ ងាយស្រួលប៉ះកង់ម៉ូតូពេលគេត្រូវការ ព្រោះមិនអាចដើរ ឬកិលឆ្ងាយបានចង់មករកគាត់ប៉ះកង់ពេលណាបានពេលនឹង៕
No comments:
Post a Comment